Ochrona dziedzictwa

Należy żywić pamięć dla poprzednich pokoleń, interesować się tą "małą Ojczyzną", która nas określa, kształtuje. Jesteśmy w sztafecie pokoleń. Biegniemy z tą pałeczką. Musimy uważać, żeby jej nie zgubić i żeby przekazać ją komuś innemu, dać ją w godne ręce. Tak jak chcemy, żeby ktoś naszą pracę pamiętał, nasz entuzjazm, wysiłek, to, cośmy zbudowali. Musimy pamiętać o naszych przodkach. Bo jeżeli my nie będziemy pamiętać o nich, to nie łudźmy się, że nasi następcy, którzy będą żyć za 50, 100 lat, będą pamiętać o nas. Łańcuch pokoleń nie może mieć pękniętych ogniw. Żyjemy na ziemi, gdzie narody (np. polski i niemiecki) współdziałały ze sobą, czasem się antagonizowały, ale też współgospodarzyły ze sobą. Żyjemy na ziemi styków kulturowych. Powinniśmy szanować się nawzajem, powinniśmy wymagać, żeby oni pamiętali o wielkich Polakach, żeby chcieli o nich mówić, pisać swoje książki, szanować pamięć o nich, a my powinniśmy szanować pamięć o wielkich Niemcach, tych którzy coś zrobili, coś zbudowali. Pomijamy sferę tych, którzy byli przestępcami, mordowali i niszczyli. Tych trzeba napiętnować. Ale tych, którzy kiedyś budowali domy, pałace, parki, ogrody, nikomu krzywdy nie zrobili - należy szanować.
Rozmowa z prof. Stanisławem Nicieją

Leszek Kołakowski: ”Mała Ojczyzna to miasto czy wieś, w której się urodziliśmy, to środek świata. To przestrzeń niewielka, w której się obracamy - nasze domy, ulice, cmentarze, kościoły , to przestrzeń niewielka wielkim wysiłkiem ludzkim zbudowana, przez wojny niszczona i odbudowywana, to centrum świata.”...
W jeszcze innym tekście filozof napisał:
„ (...)Potrzebne nam jest (...) nauczanie historii, w którym młodzi ludzie będą uczyć się rozumienia, kim są – kim oni sami są jako dziedzice przeszłości zarówno chwalebnej, jak i nikczemnej. Jeśli utracimy przeszłość historyczną jako naszą własność, a razem z nią zdolność do odpowiedzi na pytanie: kim jesteśmy?, (...) grozi nam chaos duchowy i pustka”.
Portal edukacyjny „Pamięć Miejsca”

Przestrzeń Pamięci
Cmentarz jest przestrzenią Pamięci. Jest przestrzenią kreującą i osobliwą, wspólnotą żywych i umarłych. Łączą je różnorakie więzy: narodowe, wyznaniowe, rodzinne i w różnoraki sposób się one wyrażają. Modlitwa, patriotyczna manifestacja, chwila cichej refleksji, złożenie kwiatów bądź wieńca, zapalenie świecy, znicza, nawet sprzątnięcie zwiędłych liści spadłych na mogiłę są tymi gestami, które poświadczają pamięć o zmarłych. Są też znakiem legitymującym prawo własności danej grupy ludzkiej (narodu) do danego obszaru.
Cmentarz odznacza się osobliwą zdolnością więziotwórczą, buduje bowiem wspólnotę tych, którzy już zeszli z tego świata oraz żyjących.
Lublin Pamięć miejsca

W znaczący sposób ochronę dziedzictwa narodowego ujmuje Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. W artykule 5 stwierdza, że „Rzeczpospolita Polska strzeże dziedzictwa narodowego". Dziedzictwo to odpowiada na pytania: kim jesteśmy i czym różnimy się od innych we wspólnocie narodów. W dokonujących się procesach globalizacji i integracji państw w Unii Europejskiej ochrona tożsamości narodowej urasta do priorytetowych zadań państwa, z Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego na czele, Ministerstwem Edukacji Narodowej, samorządów i regionalnych towarzystw kultury oraz PTTK, harcerstwa. Miłość i poznanie małej Ojczyzny w sensie podwórka, miejscowości, regionu, ziemi, daje oparcie i świadomość odrębności, niepowtarzalności ojcowizny. Dowodzą one, że poprzez edukację we wspólnocie rodzinnej, środowiska lokalnego, a następnie regionalnego i narodowego można kształtować postawę uniwersalizmu europejskiego. Tylko pełna znajomość własnych małych Ojczyzn, korzeni dziedzictwa narodowego regionów pozwala na wykształcenie obywateli świadomych wartości swej dużej Ojczyzny - Polski, umiejących współistnieć wśród narodów Europy w duchu szacunku i tolerancji dla swych odrębności. Po akcesie Polski do NATO i Unii Europejskiej są to wartości niepowtarzalne.
Żródło dziedzictwa narodowego, prof Kazimierz Denek Poznaj Swój Kraj nr 4-6 2010