Trzy pokolenia Hauboldów przez ponad 100 lat wiodły prym wśród właścicieli warszawskich firm tapicersko-dekoratorskich. Od pierwszych lat XIX wieku urządzali mieszkania, dwory i pałace. Projektowali wystroje festynowych namiotów, wnętrz na wystawne bale, sal wystawowych w Muzeum Przemysłu. Robili materace, fotele i kanapy. Wybijali ściany tapetami, upinali draperie, dekorowali okna zasłonami i firankami. Dbali o wysoki poziom estetyczny mieszkań warszawiaków niemal do końca stulecia. Dostarczali nowe wzory i pomysły.
Ale Hauboldowie zajmowali się nie tylko dekoratorstwem. Byli wśród nich także artyści malarze, śpiewacy operowi, aktorzy i cukiernicy. W XX wieku potomkowie rodziny zostali inżynierami elektrykami, prawnikami, księgarzami, działaczami społecznym, spółdzielcami.
Powstanie Warszawskie - w którym uczestniczyli wszyscy dorośli Hauboldowie - zdziesiątkowało rodzinę, a bieg powojennych wydarzeń zmusił niektórych do pozostania na emigracji.
Mistrz tapicerski. Pochodził z Drezna.
Jego ojciec - Jan Krystian Haubold - służył jako wachmistrz w sławnym, utworzonym jeszcze przed wojną trzydziestoletnią, pułku saskim Garde du Corps. Była to straż przyboczna króla saskiego. Służyli w niej tylko synowie znanych i majętnych rodzin, posiadających wpływy na dworze saskim. Po odbyciu służby w Garde du Corps Jan Krystian zaciągnął się ponownie do armii saskiej jako kirasjer. Wziął udział w kampanii rosyjskiej Napoleona I w 1812 roku, podczas której zaginął.
Karol przybył z Drezna do Warszawy pomiędzy 1806 a 1808 rokiem. Celem było urządzanie wnętrz Zamku Królewskiego dla króla saskiego Fryderyka Augusta, powołanego na tron Księstwa Warszawskiego. W 1809 roku ożenił się i pozostał w Warszawie na stałe. Przez prawie 30 lat prowadził pracownię tapicerską przy ulicy Nowosenatorskiej 476 D (obecnie nieistniejąca kamienica, mniej więcej w miejscu budynku przy ul. Moliera 4). Był członkiem kolegium kościelnego gminy ewangelicko-augsburskiej i wielokrotnie wybieranym reprezentantem administracji Szpitala Ewangelickiego przy ul. Karolkowej.
Karol Fryderyk Haubold junior ( 1815-1870 )
Mistrz tapicerski.
Członek kolegium kościelnego gminy ewangelicko-augsburskiej. Wielokrotnie był w zarządzie domu opieki przy ulicy Karolkowej 77. Przez wiele lat należał też do zarządu Resursy Nowej - zwanej później Obywatelską - piastując funkcję zarządzającego gospodarstwem. W roku 1847 otworzył magazyn z meblami gotowymi, prowadząc nadal usługi tapicersko-dekoratorskie. Był inicjatorem i założycielem warszawskiego cechu tapicerów, powstałego w 1843 roku i pełnił funkcję „starszego zgromadzenia” nieprzerwanie przez 27 lat, do chwili śmierci. Był również członkiem-założycielem Kasy Pożyczkowej Warszawskich Przemysłowców. Wśród realizacji dekoratorsko-tapicerskich znalazło się wiele wnętrz mieszkań, dworów i pałaców w Warszawie oraz na prowincji. Można wymienić meble do Zakładu Wód Mineralnych dra Struve’a (powstałego przy Ogrodzie Saskim w 1847 roku), prace tapicerskie przy katafalku oo. reformatów zaprojektowanym przez Sacchettiego (z okazji przypadającej w 1859 r. setnej rocznicy pochowania kości wydobytych na cmentarzu oo. reformatów). Karol Haubold był gościem większości europejskich wystaw. Co kilka lat wyjeżdżał za granicę, aby zobaczyć nowe trendy w modzie meblarskiej. Prenumerował najświeższe żurnale paryskie z meblami, stale dostępne dla klientów w jego sklepie.
Aleksander Władysław Haubold ( 1840-1896 )
Syn Karola Fryderyka juniora.
Mistrz tapicerski.
Znakomicie malował, rysował, grał na pianinie. Znał biegle francuski, niemiecki i angielski. Podobnie jak jego dziadek i ojciec, zasiadał w kolegium kościelnym gminy ewangelicko-augsburskiej. W latach 1859-1862 uczęszczał do Ecole des Artes et Methier w Paryżu na kursy architektoniczne. W Paryżu też pracował, jeszcze jako młody czeladnik tapicerski, u Julesa Deville’a - słynnego paryskiego tapicera, autora książki „Critique et historique de l' ameublement français”. W latach 1884-1887 współpracował z „Gazetą Przemysłowo - Rzemieślniczą”. Podobnie jak jego ojciec, wielokrotnie piastował funkcję „starszego” lub „podstarszego” cechu tapicerów. Był inicjatorem powstania Centralnego Biura Rysunkowego. Miało ono ułatwiać kontakty między rzemieślnikami a klientami – za drobną opłatą oferowano wykonanie rysunków na użytek rzemieślników wszelkich specjalności, którzy rysować nie potrafili. Zainicjował też powstanie stałej wystawy przemysłowej w Muzeum Przemysłu przy Krakowskim Przedmieściu.
Syn Karola Fryderyka juniora.
Czeladnik tapicerski. Działał z ojcem, a następnie z bratem Aleksandrem.
Gustaw Haubold ( 1850-1927 )
Syn Karola Fryderyka juniora.
Śpiewak, aktor. Działał w latach 1877-1882.
Używał pseudonimów: Tauboldt, Taybold, Taubold. Występował z zespołem J.Grabińskiego w Toruniu (1877), K.Filborna w Lublinie (sezon 1877/78), warszawskich teatrach ogródkowych (Arkadia, latem 1878). W latach 1879-82 grał u J. Grabińskiego w Kielcach (lato 1879) i w Lublinie (od 1881 do 15.02.1882). W 1882 roku występował także w Łowiczu.
Partie i role: Dziemba (Halka), Fiorillo (Cyrulik sewilski) , Filkomes (Piękna Helena), August (Staroświecczyzna i postęp czasu)
Stanisław Zygmunt Haubold ( 1852 -1876 )
Syn Karola Fryderyka juniora.
Artysta malarz.
Otylia Teodora Haubold ( 1867-1911 )
Córka Karola Fryderyka juniora.
Juliusz August Haubold ( 1870 – 1913 )
Syn Karola Fryderyka juniora.
Mistrz tapicerski.
Początkowo działał z bratem Aleksandrem. Po jego śmierci otworzył zakład tapicersko-dekoratorski przy ulicy Długiej, a następnie w Alejach Jerozolimskich 82.
Wilhelm Ludwik Haubold ( 1871-1950 )
Syn Karola Fryderyka juniora. Urodzony jako pogrobowiec.
Cukiernik..
Pracował w wytwórni czekolady i cukrów deserowych Jana Fruzińskiego. Był dyrektorem działu. Specjalizował się w wyrobie tzw. pomadek.